Διαβάστε την Εφημερίδα μας online "Τεύχος Μαρτίου 2012, Φύλλο 58"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στις δυσκολίες των καιρών, απαντάμε με ένα χαμόγελο...

Μπορεί να είναι δύσκολο να βρούμε πράγματα που μας γεμίζουν με αισιοδοξία, πόσο μάλιστα ειδήσεις, όμως αν ψάξουμε πέρα από τις λέξεις "οικονομία", "χρήμα" κι "ανεργία", ίσως βρούμε κάποιες άλλες ξεχασμένες από την πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε στη χώρα μας.

Μια διαφορετική Ελλάδα διαμορφώνεται. Μια Ελλάδα που ονειρεύεται, έχει οράματα και θέλει να νικήσει τον φόβο. Δεκάδες Έλληνες, θέλοντας να δείξουν πως ακόμη και στις δύσκολες συγκυρίες που αντιμετωπίζουμε, υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας, πλέον αντιδρούν με τον πιο απρόβλεπτο για τους Ευρωπαίους τρόπο, δίνοντας χαμόγελα και διακωμωδώντας την κατάσταση τους.

Είναι οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που αντιδρούν στην καταστροφολογία και θέλουν να πάρουν με τον τρόπο τους, το παιχνίδι στα χέρια τους.

Είναι όλοι εκείνοι, που προσπαθούν να ανατρέψουν το κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα, γύρω από την οικονομική κρίση και να καταρρίψουν τον φόβο που την τρέφει και την περιβάλλει.

Είναι όλοι εκείνοι, που προσφέρουν τον χρόνο τους, τη δημιουργικότητα και τις ικανότητες τους, προσπαθώντας να αλλάξουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

Όλοι περιμένουν κάτι να γίνει, όπως χρεοκοπία, υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου, νέα φοροεισπρακτικά μέτρα, απομάκρυνση από το Ευρώ κτλ…

Συνεχείς ανασφάλεια και πρόσωπα περαστικών που πλέον δεν χαμογελούν εύκολα. Κάτι σαν Εθνική κατάθλιψη, ένα πράγμα.

Κάποτε, ο Βρετανός ηγέτης Ουίνστον Τσόρτσιλ έλεγε, ότι ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία σε κάθε ευκαιρία, ενώ ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία.

Χαμογελώντας, κοιτάμε το αύριο με έμπνευση και το γεμίζουμε φώς. Απελευθερωνόμαστε, φωνάζοντας "Σήμερα η Ελλάδα νικάει τον φόβο" και δείχνουμε σε ολόκληρο τον κόσμο τι μπορούμε να κάνουμε και πως μπορούμε να το διαχειριστούμε, ακόμη και αν δεν έχουμε χρήματα.

Γιατί τελικά, το μόνο που μας απομείνει σε τούτη τη χώρα πλέον να κάνουμε, χωρίς να το πληρώσουμε, είναι να γελάμε.

Αυτό θα κάνουμε λοιπόν.

Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος… και πόσο ίδιος μένει!

Μου ζητούν να «μεγαλώσω» ξαφνικά, να σταματήσω να ονειροπολώ, να δω τον κόσμο με τα μάτια “ανοιχτά”. Όχι όμως με τα δικά μου, αλλά με τα δικά τους…

Μου ζητούν να βάλω χρώμα στη ζωή μου, τη στιγμή που την ποτίζουν με μελανό, λευκό και γκρι..

Μου ζητούν να αφήσω τα πολύχρωμα όνειρα που πλάθω και να δω “καθαρά”.

Μου ζητούν να πάψω να είμαι αυτός που είμαι και να πάρω μια άλλη μορφή, πιο αρεστή σε αυτούς.

Μου ζητούν να αλλάξω τα πιστεύω μου, τις συνήθειές μου, τις σκέψεις μου, τα ιδανικά μου, τη ζωή μου ολόκληρη.

Και απλά αναρωτιέμαι γιατί;

Ίσως να μην είμαι εγώ αυτός που θα αλλάξει τον κόσμο. Ίσως να μην μπορέσω να αλλάξω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτό όμως που σίγουρα θα καταφέρω είναι να γίνω όπως θέλω και αισθάνομαι ΕΓΩ και όχι μια τυποποιημένη κουνιστή μαριονέτα που θέλουν ΑΛΛΟΙ!

Κάποτε έλεγα πως θα μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο. Τώρα σκέφτομαι  αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας…

Οι καιροί αλλάζουν λένε… Δεν είμαστε οι ίδιοι πια!

Κάποτε πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, μα τελικά ίσως είναι. Όσο δεν αλλάζουμε το “περιβάλλον” μας, τόσο οι ίδιοι άνθρωποι θα “βγαίνουν”..

Για ποια κοινωνία και για ποιο κράτος μιλάτε; Για ποια ισότητα και ποια ιδανικά; Ποιος αλήθεια παλεύει για αυτά και δε μένει στα λόγια; Ποιος προτίθεται να στερηθεί σήμερα από το υστέρημά του για να πολεμήσει για αυτά;

Μια χώρα που αναδεικνύει τα σούργελα, τους κλέφτες, τους δολοφόνους, τους ψευτο-επαναστάτες..

Μόνο από αυτούς έχει τούτος ο τόπος; Πού είναι οι επιστήμονες, πού είναι οι πραγματικοί ηγέτες;

Ποιος έχει πλέον (την) καρδιά για να μιλήσει ; Να τον νιώσουν, να τον καταλάβουν! Και ποιοι έχουν καρδιά από αυτούς που θα ακούσουν;

Αλλά ποιος είμαι εγώ για να με ακούσει κάποιος; Πόσο μάλλον στο να με πάρει στα σοβαρά… Κι όμως, η γενιά μου έχει τη φωνή αυτής της εποχής..

Πολλοί την βλέπουν σαν μια φωνή οργισμένη. Άλλοι σαν μια γενιά μέσα στην απάθεια που δεν την πολυνοιάζει τι και πώς, αναμασώντας ό,τι σκουπίδι τρώει..

Ζούμε για μας, για τους γύρω μας, για τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, για τα όνειρα μας…

Ζούμε για τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε και μοιραστήκαμε στιγμές. Ζούμε για τη στιγμή, ζούμε και για το λίγο μετά, ζούμε για εκείνους που μας πιστεύουν, μας χρειάζονται, που μας έχουν ανάγκη ή για εκείνους που χρειαζόμαστε  εμείς.

Ζούμε για ένα καλύτερο αύριο.

Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν τελικά δεν αλλάξουμε εμείς. Όλα μόνο λόγια είναι και μόνο στα λόγια θα παραμείνουν αν μείνουν ανέγγιχτα!

Άλλωστε  όπως είπε κάποτε και ένας αναγνώστης μας: «Τις μεγαλύτερες ανάσες τις παίρνουμε όταν πονάμε..».

Εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ αναπνέω, εδώ μπορώ και αναπνέω και εδώ θα μείνω!

Ελπίζω, στο τέλος, να κάνετε και όλοι εσείς το ίδιο.